15. feb, 2020

Verdriet met en om Emillia

Het zal je niet ontgaan zijn, dat het buiten heeft gestormd en inmiddels weer stormt. Maar misschien is het je ook niet ontgaan dat het even wat rustiger was op deze pagina. Rustig was het behalve, het stormde. In de schuur en in mijn hoofd. Ik had even tijd nodig om mezelf bij elkaar te rapen en weer door te gaan.
Waarom? Wat was er dan?
Dinsdag op woensdagnacht (4 en 5 februari) zag ik bij mijn ronde lopen, dat Emillia had gekalfd. Ze lag in het 4de vak, dicht tegen haar kalf aan. Ik besloot de overige koeien uit het vak te drijven en het hek te sluiten. Moeder en kalf hebben dan een heel vak alleen. Om ze even met rust te laten, heb ik de hond uitgelaten. Eenmaal terug, weer even kijken. Emillia had al 2 keer eerder een 2-ling gegeven en ze was wederom erg dik. Dus een keer extra kijken, is geen overbodige luxe.
En toen schrok ik, paniek sloeg toe. Haar voorpoten lagen over het kalf heen. Ik probeerde haar te verjagen. Maar het hok in gaan en het kalf wegtrekken, is geen optie. Een koe heeft maar 7 seconde nodig om bij je te komen. En ik meer om weg te komen. Met een lange stok stond ik op het hek en zwaaide naar haar. Ik schreeuwde naar haar. Maar kon er niet bij. Toen toch maar in het hok gesprongen en kon ik met de stok bij de koe. Snel er weer uit en moeder stond op. Eerst haar achterpoten .....
Ik meende te zien dat het kalf nog leefde. Ik wilde dat het leefde. Misschien bewoog ze omdat ze leefde of ze bewoog omdat moeder bewoog.
Maar haar kont ging de lucht in. De druk kwam op de voorpoten te staan. En dat is teveel gewicht voor zo'n kalfje. Voor mijn ogen, drukt ze haar kalf dood. Het leven, wat ik wilde zien, vloeit weg uit het pas geboren kalfje. In paniek liet ik alles vallen en ben met gierende banden naar huis gereden. Arie was er al uit en moest nog sokken aandoen. Geen tijd voor sokken, ... rennen! Misschien konden we nog beademen, misschien was ze toch niet dood. Misschien had ik het niet goed gezien...
Helaas .... Arie bevestigde waar ik niet aan wilde. Wat ik niet wilde geloven. Kunnen we nog iets proberen? Niet alle kalfjes worden levend geboren, dat wéét ik. Maar voor je ogen dood drukken? Emillia had al meerdere kalfjes gegeven. Ze behoorde tot het oudste koppel. Het mocht van mij niet!
Na haar gevangen te hebben, we konden niet bij haar en ze beschermde haar kalf, konden we haar eindelijk vastzetten. Ze werd opgevoeld. En er waren nog meer pootjes. Het 2de kalf lag in stuit en zat helemaal vol met slijm. Wij zijn met koud water bezig geweest om een schrik moment te krijgen dat het hart gaat kloppen en het kalf gaat ademen. We hebben gesprayd, massage toegepast, de achterpoten hoog gehouden zodat het slijm eruit kwam. Maar het mocht niet baten.
Zwijgend zetten we de spullen bij het hek. Ook de kalfjes werden bij het hek gelegd en we gingen eruit. Spullen werden opgeruimd en de kalfjes werden in de bak van de shovel gelegd. Emillia stond nog vast en wilde naar haar kalfjes. In mijn beleving ging het geloei door merg en been heen. We hebben Emillia losgelaten en apart in het vak laten zitten, de rest van de nacht.
De volgende avond is ze naar het vak gegaan bij de andere kalfjes en de koeien. Misschien liet ze wel andere kalfjes drinken. Maar ze was zichzelf niet. Ze bleef veel liggen en kwam niet eten.
En afgelopen maandagochtend vond ik haar dood in het hok.
Ik was er kapot van. De 2-ling niet kunnen redden en nu ook de moeder niet.
Inmiddels is de heftigste emotie gezakt, maar nog niet helemaal verdwenen. En we gaan verder, er zijn nog meer koeien in de stal.
Want het is wel zo, dood hoort bij het leven en leven hoort bij de dood...