16. jun, 2019

Excel en zijn moeder

De geboortes die vanzelf gaan, zijn uiteraard het mooist. De koe die zonder hulp het kalf op de wereld zet en het schoon likt. En het kalf dat dan zelf op zoek gaat naar de melk. Zo mooi kan de natuur zijn. Maar de mooie natuur heeft ook zijn keerzijde. Als het niet allemaal vanzelf gaat, dan wordt er van de boer en zijn gezin, een grote en soms bijna een onmogelijke inspanning gevraagd. En als er dan veel tijd en liefde in wordt gestoken, dan nog, is succes niet verzekerd.

En zo kom ik terug op Excel. Een stiertje wat geboren is op 26 mei na een hele zware bevalling. Op dat moment ging het redelijk goed met moeder en zoon. Maar, daar was dan ook alles mee gezegd. Ik wilde toen niet meer schrijven, dan alleen, dat beide moe en ontdaan waren van de hele zware bevalling.
Maar tijdens de bevalling ging moeder liggen, om vervolgens niet meer op te staan. Ook die dag, ging ze niet staan. Ze at en dronk goed. Riep naar haar kalf, maar likte het niet droog. Ze kon er gewoonweg niet bij. En omdat Excel het ook zwaar had gehad, bleef hij ook liggen. En toen Excel eenmaal probeerde te staan en te lopen, ging dat heel moeizaam. Zijn voorpootjes gingen steeds dubbel. Moeder vond het niet leuk als wij in het hok kwamen om Excel vast te houden. Zij probeerde ook te gaan staan. Gooide haar lijf in de lucht, om dan direct weer om te vallen. Haar achterpoten hielden haar niet. En zo draaide ze in het hok. Maar omdat ze zo omviel, haalde wij Excel uit het hok, voor zijn eigen veiligheid. Zodat moeder niet op hem kon vallen. Excel lieten we in het gangpad lopen. Ook bedoelt als stimulans voor moeder, zodat ze zou blijven proberen om te gaan staan. Voor Excel heeft het goed uitgepakt. Heerlijk lag hij in het stro, tegen het hok van moeder aan. En lopen op een vlakke ondergrond, was goed voor zijn pootjes. Maar Excel kreeg geen melk van moeder. Ze kon niet staan, dus Excel kon er ook niet drinken. Hij kreeg met de fles. En dat was toch lekker. Heerlijk lag hij in het stro, totdat hij ons de schuur in zag komen met de emmer of de fles. Dan kwam hij aanstormen. En door zijn nodige kilo’s, moest je heel sterk in je schoenen staan of vluchten. Ik sprong meestal gauw op een paar kleine strobalen die erbij lagen. Maar dat had Excel gauw in de gaten. Want dat kon hij ook!
Ondertussen draaide zijn moeder in het hok de nodige rondjes. Doordat ze het wel steeds probeerde, had ze geen doorligverschijnselen, met alle gevolgen van dien! Dus we waren best wel blij, dat ze na een week nog leefde. Maar hoe moest dat nu verder? We hebben haar aangemoedigd, omhoog geduwd, opgetakeld, over strobalen gelegd, alles om haar de krachten weer te geven, in haar achterpoten. Niets leek te helpen.
En dan … na 2 weken. Moeder probeert het nog steeds. En in het bijzijn van mijn boer, blijft ze staan. Oké, wel wijdbeens, 1 hoef goed, de andere knikkende, maar zo blij…. Een enthousiast telefoontje kwam mijn kant op: Ze is al bijna 5 minuten blijven staan. Ze kan het nog!
De dagen erna, werd dat staan steeds langer. Het lukt haar nu al om 20 minuten te blijven staan. En ze waggelt door haar hok. Ze hoeft geen water meer uit de emmer, ze gaat zelf naar het waterbakje. En het hooi wat door heel het hok lag, kan nu ook op 1 plek blijven. Zelfs Excel is weer gaan samenwonen met zijn moeder.
Ook dit is natuur. Zo mooi, zo prachtig, zo vertederend (en zo vermoeiend). Zo trots zijn wij op Excel en vooral zijn moeder. Ze zijn er nog niet, daar zijn we ons van bewust, maar het begin is er.
Een heel belangrijk begin …….