28. feb, 2021

Oneil

Het blijft zo belangrijk om te kijken bij de drachtige koeien. Niet dat je alles voor kan zijn, dat niet. Maar in dit geval hadden we geluk.

Om de 3 uur kijken we even in de schuur. Op de dag lukt dat wel. Maar 's nachts gaat dat ook gewoon door.

Bij de ronde van 3 uur was Poppy onrustig. En we hielden haar al een paar dagen in de gaten. Steeds zagen we een rode bal onder haar staart. Dan denk je al gauw dat ze haar baarmoeder eruit perst. We hebben zelfs woensdag de dierenarts al laten komen omdat wij het niet vertrouwde. Gelukkig was het maar de binnenwand van haar vagina die naar buiten kwam. (Klinkt nog gruwelijk, als ik dit zo lees.) Maar goed, ze had nog geen ontsluiting en moesten wij gewoon afwachten. En vannacht was het zo ver. Dat even kijken, werd een uurtje. En er gebeurde niet zoveel. Toch maar weer een uurtje naar bed. Weer naar de schuur. En daar lag Poppy, met haar kont tegen de hooiruif. Haar kalf er voor de helft uit, vlies over de kop en niet verder eruit kunnen omdat ze tegen de hooiruif aan lag. Hoewel het kalf doodstil lag, werd er snel gehandeld. Het vlies werd snel kapot getrokken. Ook werd aan de pootjes van het kalf getrokken, langs de hooiruif op. Het was geboren. En gelukkig ... er zat nog leven in. Mooi op tijd dus.

Het harde werken van Poppy heeft een prachtig stiertje opgeleverd.

Welkom Oneil.